Jak już wspomniano przy porównaniu walcowej i globoidalnej przekładni ślimakowej, przekładnia globoidalna pomimo wielu zalet posiada również i wady. Stwierdzić ponadto należy, że zalety jej podawane w literaturze są niejednokrotnie nadmiernie wyolbrzymione. Przekładnia globoidalna jest bowiem w wyższym stopniu wrażliwa na dokładność wykonania i montażu oraz na gładkość powierzchni roboczych, aniżeli walcowa przekładnia ślimakowa.

Staranność więc wykonania zarówno ślimaka, jak również koła ślimakowego i otworów w skrzynce, a wreszcie montażu stanowi nieodzowny warunek przenoszenia znaczniejszych mocy.

To, czy przekładnia będzie mogła pracować przy współczynniku tarcia równym kilku setnym, czy też kilku tysięcznym, nie jest uzależnione od uzyskania niższej lub wyższej ogólnej jej sprawności, lecz w ogóle od możności przenoszenia przez nią znaczniejszych obciążeń; wiąże się to z chwiejnością cieplnej równowagi układu.

Doświadczenia przeprowadzone na wykonanych przekładniach wykazały, że moc przenoszona przez daną przekładnię ślimakową, zarówno walcową, jak również globoidalną zależy od odległości między osiami, ilości obrotów na minutę ślimaka oraz przełożenia przekładni.

Przekładnie ślimakowe w ogóle, a szczególnie przekładnie globoidalne są niezmiernie wrażliwe na staranność wykonania, montażu i sposobu smarowania.

Dlatego też przekładnie globoidalne wykonane ze średnią dokładnością nie wykazują wyraźnej wyższości nad walcowymi przekładniami ślimakowymi. Wartości zamieszczone w tej tabeli dotyczą trwałej pracy. Widzimy, że przekładnia globoidalna wykazuje przewagę nad walcową przekładnią przy większych ilościach obrotów.

Przy mniejszych natomiast przełożeniach znaczną przewagę wykazują walcowe przekładnie ślimakowe.