W świetle zagadnienia geometrycznego i kinematycznego zazębienie walcowe może być traktowane jako szczególny przypadek zazębienia stożkowego. Wyjaśnienie ułatwi rysunek. Dwa stożki toczne o wierzchołkach w punkcie O obracają się dokoła osi OO1 i OO2 w taki sposób, że na tworzącej OC, będącej miejscem styczności stożków, nie występuje poślizg. Koła toczne kół znajdują się na powierzchni kuli, której środkiem jest punkt O. Koła te są kołami, stanowiącymi uwarunkowanie działania zazębienia stożkowego.

Zauważmy, że w przypadku oddalania się środka O, to znaczy powiększania średnicy kuli, koła toczne zmieniają położenie względem siebie i w granicznym przypadku koła te znajdą się na płaszczyźnie prostopadłej do prostej OC.

Przypadek przekładni walcowej jest przypadkiem prostszym, wszelkie bowiem zagadnienia geometryczne i kinematyczne są rozpatrywane jako zagadnienie płaskie, podczas gdy przy zazębieniu stożkowym jako kuliste. Widoczne jest, że przy ścisłej analizie problem zarysu zęba staje się skomplikowany, ewolwenta zostaje zniekształcona i staje się krzywą jeszcze wyższego rzędu.

Ze względów praktycznych odstępujemy od ścisłego rozpatrywania zazębienia i stosujemy metodę zastępczą, zdając sobie sprawę z rezygnacji pod względem ścisłości. Na rysunku pokazana jest pierwsza przesłanka stanowiąca jedno z założeń metody zastępczej. Na powierzchni kuli można wyznaczyć zarys odniesienia obu zarysów kulistych — zarys ten (Z) pokazany jest na rysunku. Krzywe zarysu wyznaczone na kuli zastępujemy zarysem wyznaczonym na płaszczyźnie stycznej do kuli w punkcie biegunowym C.

Na rysunku przedstawiono geometryczną postać konstrukcyjną, jednego zęba koła stożkowego. Jeżeli punkt O będzie zdążał do nieskończonoścł, to postać zęba skośnego koła stożkowego będzie dążyła do postaci zęba skośnego koła walcowego, zaś zarys odniesienia pokazany na rys. 2.94 stanie się zarysem trapezowym tak, jak to przedstawia się na rysunku.