Stale
Trudne warunki pracy zębów oraz zazwyczaj duże obciążenia rdzenia ślimaka zmuszają do stosowania na ślimaki tych gatunków stali, które odznaczają się dużą odpornością na ścieranie oraz dużą wytrzymałością rdzenia. Największą zwartość konstrukcji, a więc najmniejszy rozstaw osi zapewnić mogą tylko wysokogatunkowe stale do nawęglania, względnie wysokogatunkowe stale do ulepszania. Spośród stali do nawęglania najlepsze wyniki w pracy, a więc i najmniejsze wymiary przekładni zapewnić mogą stale stopowe do nawęglania. Spośród nich przede wszystkim stale chromo-niklo-molibdenowe, stale niklo-chromowe lub chromowe. Dodatek chromu zwiększa odporność stali na ścieranie, a dodatek niklu polepsza jej własności udarne.

Dla mniej obciążonych przekładni, lub przy mniejszych wymaganiach dotyczących zawartości konstrukcji, można stosować stale węglowe konstrukcyjne do nawęglania. Ślimaki można wykonywać również ze stali do ulepszenia. Stan obróbki cieplnej powinien zapewnić co najmniej twardość 250 HB. O ile jednak uzębienie ma być później szlifowane, ślimaki utwardza się do twardości znacznie wyższych. Im wyższa twardość zębów, tym większa jest na ogół odporność zarówno na ścieranie jak i na wżery zmęczeniowe.

Zawartość węgla w omawianych stalach mieści się w granicach od 0,4—0,6%. Stale o większej zawartości węgla są bardziej odporne na ścieranie, ale są również bardziej wrażliwe na działanie karbu i uderzenia.

Stale do ulepszania ustępują na ogół równorzędnym im stalom do nawęglania. Dlatego stosuje się je bądź przy mniejszych obciążeniach zębów, bądź w przypadkach, gdy z tych czy innych względów nie można szlifować zębów. W tym ostatnim przypadku obróbkę cieplną (ulepszenie) przeprowadza się jeszcze przed ostateczną obróbką zębów skrawaniem. W ten sposób unika się utraty dokładności na skutek obróbki cieplnej. Trzeba jednak w takich przypadkach ograniczyć twardość uzębienia. Aby możliwa była obróbka uzębienia skrawaniem, twardość nie powinna przekraczać na ogół 30—36 HRC. Ślimaki globoidalne, których zębów się nie szlifuje po obróbce cieplnej wykonywane są zazwyczaj ze stopowych stali, ulepszonych do twardości ok. 32 HRC.

Żeliwo
Żeliwo stosować można w zasadzie zarówno na ślimaki, jak i na ślimacznice. O ile jednak ślimak żeliwny powinna cechować możliwie wysoka wytrzymałość i twardość, którą najlepiej zapewnia żeliwo modyfikowane lub stopowe, o tyle ślimacznicę żeliwną powinny cechować przede wszystkim możliwie wysokie własności przeciwcierne, które z kolei można zapewnić tylko dzięki równomiernie rozłożonemu drobnemu grafitowi. Stosując współpracę żeliwnych ślimaków z brązowymi ślimacznicami można zapewnić przeniesienie przez przekładnię nawet dość znacznych obciążeń. Jeżeli obciążenia są małe, można dopuścić współpracę żeliwnego ślimaka z żeliwną ślimacznicą. Żeliw nie należy jednak stosować do przekładni, w których prędkość poślizgu jest większa od 2,5 m/s. Współpracę żeliwnych ślimacznic ze stalowymi ślimakami dopuścić można tylko w przypadku napędów ręcznych.

Brązy
Brąz jest najlepszym materiałem na wieńce ślimacznic. Stosując brąz na ślimacznicę, a utwardzoną stal. na ślimak, można osiągnąć największą zawartość przekładni, tzn. uzyskać możliwie najmniejszy rozstaw osi, względnie przy założonym już rozstawie można zapewnić przeniesienie największych obciążeń. Współpracę brązu ze stalą można stosować dla wszystkich prędkości przekładni.

Spośród różnych brązów najlepsze rezultaty, jako materiał na ślimacznicę, zapewniają tzw. brązy fosforowe, w których skład obok miedzi wchodzi około 10% cyny oraz 0,2—0,3% fosforu. Zadaniem fosforu jest poprawienie własności odlewniczych brązu i tym samym uzyskanie lepszej struktury. Stosuje się również brązy, które obok wyżej wymienionych składników zawierają jeszcze od 1,5—1% niklu. Nikiel sprzyja bowiem uzyskaniu drobnoziarnistej struktury odlewu oraz powiększa jego wytrzymałość.

Na zachowanie się brązu jako materiału ślimacznicy wpływa nie tylko jego skład chemiczny, ale również i jego struktura. Najlepsza jest struktura o drobnych twardych kryształach eutektyki Cu-Sn możliwie jak najrównomierniej rozmieszczonych w miękkiej osnowie stopu. Uzyskaniu takiej struktury sprzyja odśrodkowy system odlewania w kokilach. Ko-kilowe odlewy odśrodkowe odznaczają się większą wytrzymałością na zginanie oraz większą odpornością na zużycie zębów aniżeli zwykłe odlewy z form piaskowych.