Gdyby wszystkie elementy przekładni ślimakowej były dostatecznie sztywne oraz gdyby nie zachodziła potrzeba olejenia zębów, to najkorzystniejszym byłoby uzębienie obu elementów przekładni, możliwie najbardziej zbliżone do idealnych geometrycznie powierzchni, zębów, spełniających podstawowe prawo zazębienia w całym obszarze zazębienia. Tak jednak nie jest. Poszczególne elementy przekładni cechuje pewna podatność, a olejenia zębów nie tylko nie da się uniknąć, ale wręcz przeciwnie — trzeba mu zapewnić jak najlepsze warunki. W przekładni ślimakowej praca tarcia jest szczególnie duża. Zapewnienie więc jak najlepszych warunków olejenia, a zwłaszcza zapobieżenie zeskrobywaniu oleju z zębów w czasie wchodzenia ich w zazębienie nabiera zasadniczego znaczenia.

 

 

Ażeby zapewnić dobre olejenie trzeba kształt zębów zmodyfikować. Ślad przylegania powinien wskazywać na możliwość powstawania klina olejowego po stronie wejścia zębów w zazębienie. Jeżeli ślimak obraca się w jednym kierunku, to ślad przylegania powinen być zgodny z rysunku, jeżeli natomiast w obu kierunkach (jak np. w przekładniach wyciągowych), to ślad przylegania powimen byc taki, jak pokazano na rysunku.

Ślad przylegania zębów może przemieszczać się w wyniku odkształceń wywołanych wzrostem obciążenia przekładni. Pożądanym jest jednak, aby zmiany te nie były zbyt wielkie. Przy sprawdzaniu pod bardzo małym obciążeniem można dopuścić ślad przylegania nieco mniejszy, ale pod warunkiem, że położenie jego jest prawidłowe. W miarę wzrostu obciążenia ślad przylegania powinien się powiększyć zapewniając jednak stale istnienie klina olejowego.