Może się wydawać, że pomiędzy metodą konstruowania rodzin obrabiarek i metodą budowy składanej nie ma zasadniczych różnic. Istotnie, myślą przewodnią obu metod jest uzyskanie możliwie dużej liczby typów i odmian technologicznych obrabiarek z możliwie niewielkiej liczby różnych zespołów, z czym wiąże się ważne zagadnienie optymalnego podziału obrabiarek na zespoły konstrukcyjno-montażowe. Jednakże po wnikliwej analizie można doszukać się co najmniej czterech różnic między wymienionymi metodami.

1) Stosowanie metody konstrukcji pokrewnych jest zdeterminowane przez proces obróbki i układ roboczy obrabiarek, które mają być włóczone do danej rodziny, natomiast metoda budowy składanej jest pod względem technicznym i ekonomicznym najbardziej efektywna, jeśli obejmuje swym zasięgiem obrabiarki o różnorodnych zadaniach obróbkowych (obrabiarki wielooperacyjne), pracujące w różnych układach roboczych (np. poziomym, pionowym lub ukośnym).

2) Zunifikowane zespoły rodzin obrabiarek mają z góry wyznaczone miejsce w układzie konstrukcyjnym obrabiarki, ponieważ wiadomo, jakie obrabiarki należą do rodziny, natomiast zespoły znormalizowane stanowią uporządkowany według określonej systematyki zbiór zespołów o znanym przeznaczeniu funkcjonalnym, przy czym nie jest z góry ustalone, jakie będą i jaki układ konstrukcyjny będą miały obrabiarki zbudowane z tych zespołów.

3) Obrabiarki zbudowane według zasady unifikacji w ramach określonej rodziny są dostarczane użytkownikowi w stanie gotowym bezpośrednio z zakładu producenta, zaś obrabiarki składane z zespołów znormalizowanych mogą być montowane we własnym zakresie przez użytkownika, przy czym w przypadkach zmiany zadań produkcyjnych może on wykorzystać zespoły zawarte w posiadanych obrabiarkach do zbudowania obrabiarek o innych zadaniach obróbkowych.

4) Obrabiarki należące do tej samej rodziny na ogół nie różnią się podstawowym wymiarem przestrzeni roboczej stąd zespoły do ich budowy związane są jednakowymi, niestopniowanymi parametrami geometrycznymi (np. maksymalną średnicą obróbki i długością przesuwu), natomiast zespoły znormalizowane — ponieważ mają zapewnić tworzenie obrabiarek różnej wielkości — są uszeregowane według określonego ciągu wielkości podstawowych (np. wg szerokości zespołów posuwowych).

Dla obrabiarek budowanych z zespołów znormalizowanych przyjęła się nazwa "obrabiarki zespołowe". Zgodnie z definicją podaną w PN-67/M-56200 obrabiarka zespołowa jest to obrabiarka specjalna, zbudowana według zasad systemu składania z zespołów znormalizowanych, uzupełniona zależnie od potrzeby zespołami specjalnymi i przeznaczona do obróbki określonych przedmiotów jednakowych (o tym samym kształcie i wymiarach) lub technologicznie podobnych (o podobnym kształcie lecz różniących się wymiarami zawartymi w określonych granicach).

Z definicji tej wynikają trzy podstawowe charakterystyczne cechy obrabiarek zespołowych:
1) budowa składana ze znormalizowanych zespołów,
2) przeznaczenie do obróbki określonych przedmiotów, a więc ścisłe przystosowanie obrabiarki do konkretnego zadania obróbkowego i określonego typu produkcji (przeważnie wielkoseryjnej lub masowej).
3) możliwość przezbrojenia obrabiarki do obróbki przedmiotów o zmienionych wymiarach.

Zalecana przez PN-67/M-56200 definicja obrabiarki zespołowej odzwierciedla aktualny w czasie opracowywania normy, stan w zakresie budowy obrabiarek systemem składanym. Stąd też nie mówi się w tej definicji o obrabiarkach zespołowych ogólnego przeznaczenia, jakkolwiek uzasadnione tendencje w tym kierunku występują, a także istnieją zrealizowane konstrukcje tego rodzaju obrabiarek.

Jak wykazuje dotychczasowa praktyka, najlepsze efekty techniczno-ekonomiczne uzyskuje się z zastosowania obrabiarek zespołowych do wykonywania operacji wiertarskich, gwinciarskich, frezarskich i wytaczarskich, a w mniejszym zakresie również tokarskich (najczęściej obtaczanie nieruchomego przedmiotu obracającą się głowicą nożową), przy czym na jednej obrabiarce może być wykonywanych kilka różnych operacji obróbkowych.

Wobec trudności ustalenia z góry zakresu zadań obróbkowych dla obrabiarek zespołowych najodpowiedniejszy — zarówno ze względów konstrukcyjnych jak i technologicznych — jest podział zespołów znormalizowanych według ich funkcjonalnego przeznaczenia, przy czym przy ustaleniu kryteriów podziału bierze się pod uwagę takie zadania funkcjonalne, jakie występują w większości obrabiarek, niezależnie od sposobu obróbki i zadań obróbkowych. W zależności od funkcjonalnego przeznaczenia rozróżnia się sześć grup zespołów znormalizowanych obrabiarek zespołowych:
1) zespoły ruchów głównych, do których zalicza się zespoły napędowe — zawierające silnik i przekładnie napędu ruchu głównego, oraz zespoły wrzecionowe — zawierające oprócz silnika i przekładni napędowych również jedno- lub więcej wrzecion;
2) zespoły ruchów posuwowych, do których należą zespoły posuwowe saniowe, stoły posuwowe (prostoliniowe i obrotowe) i bębny posuwowe (o poziomej osi obrotu);
3) zespoły ruchów przestawczych, wśród których rozróżnia się stoły podziałowe wzdłużne i obrotowe, bębny podziałowe oraz przenośniki (transportery);
4) zespoły wiążące (podstawy, stoły stałe, stojaki, łoża, wsporniki, wkładki itp.);
5) zespoły zasilania w energię napędową (zasilacze hydrauliczne i pneumatyczne, przetwornice częstotliwości);
6) zespoły sterowania (szafy i pulpity sterownicze, zespoły sterowania hydraulicznego i pneumatycznego);
7) zespoły pomocnicze, np. smarowania, chłodzenia, odprowadzania wiórów i in.


- - - - - - - - motoreduktory.eu | WEBSYSTEM | tel.+48 (048) 383-01-44 | tel.601.747.565 - - - - - - - -