Przyglądając się zarysowi zębatki, można zauważyć, że wykracza on głęboko poza granice wyznaczone przez koła zasadnicze. Z tego wynika, że część narzędzia zębatki wytwarza zarys, który nie może być ewolwentą. Wyraźnie widoczne jest to w zarysie koła mniejszego 1. Występuje wyraźne podcięcie zęba, którego zarys został wyznaczony drogą wierzchołka zębatki względem koła. Koniec tego podcięcia znajduje się na obwodzie koła, które przechodzi przez punkt P2 na prostej przyporu. Ponieważ przypór ewolwent kończy się w tym punkcie, wobec tego punkt P2 stanowi koniec odcinka przyporu. Zauważmy, że między promieniem 02P2 a promieniem koła wierzchołkowego tegoż koła jest znaczna odległość i na wysokości zęba koła 2 równego różnicy tych promieni nie następuje przypór, czyli część głowy zęba jest niewykorzystana.

 

Zarys zębów
 

Poza szczególnymi przypadkami podcięcie jest niedopuszczalne z następujących dwóch przyczyn:
— skrócenia odcinka przyporu i zagrożenia ciągłości zazębienia (e<l),
— zmniejszenia wytrzymałości zęba w podstawie.

Jak podkreśliliśmy na wstępie tego omówienia, podcięcie występuje przy małej liczbie zębów. Wynika to również z analizy stosunków wymiarów zarysu przedstawionego na rysunku. Przekraczanie granicznych linii zarysu odniesienia poza punkty N1 i N2 wynika z tego, że stosunek wysokości zębatki do promieni kół jest za duży, a więc za mały jest stosunek średnicy koła podziałowego do modułu, co jest niczym innym jak liczbą zębów.

Zarys charakteryzujący się tym, że średnia linia zębatki styczna jest do kół podziałowych, nazywany jest zarysem zazębienia normalnego.

 


- - - - - - - - motoreduktory.eu | WEBSYSTEM | tel.+48 (048) 383-01-44 | tel.601.747.565 - - - - - - - -