W przekładniach ślimakowych spotyka się dużo odmian uzębienia. Kształt powierzchni pracującej zębów bywa bardzo różnorodny.

Jeden z elementów przekładni ślimakowej, obojętnie w zasadzie który (ślimak czy ślimacznica), otrzymać może kształt boku zęba — nawet w jego części użytkowej — do pewnego stopnia dowolny. Dobrany jednak dla jednego elementu przekładni kształt boku zęba przesądza od razu kształt boku zęba współpracującego. Nie można bowiem nadawać dowolnych kształtów zębom w obu elementach przekładni. Między kształtem boku zęba ślimaka i kształtem boku zęba ślimacznicy istnieje bardzo ścisła i jednoznaczna współzależność. Podyktowana jest ona warunkami, jakie muszą być spełnione, aby zachować niezmienność przełożenia, czyli niezmienny stosunek prędkości kątowych ślimaka i ślimacznicy w ciągu całego okresu zazębienia.

W ślimakowych przekładniach walcowych zazwyczaj naprzód wybiera się najdogodniejszy technologicznie kształt zębów ślimaka i dopiero do niego dobiera się odpowiedni kształt zębów ślimacznicy. W ślimakowych przekładniach globoidalnych stosuje się natomiast niemal równorzędnie obie drogi postępowania. Pierwsza z nich, podobnie jak w przekładniach walcowych, jest taka, że naprzód wybiera się najdogodniejszy technologicznie kształt zębów ślimaka i do niego dopiero dobiera się kształt zębów ślimacznicy, w drugiej na odwrót - najpierw wybiera się najdogodniejszy technologicznie kształt zębów ślimacznicy i dopiero do niego dobiera się odpowiedni kształt zębów ślimaka. W każdym razie wybór technologicznie najdogodniejszego rozwiązania wysuwa się na czoło zagadnienia doboru kształtu zębów w przekładniach ślimakowych.

Ze względu na kształt powierzchni zębów ślimaki walcowe można podzielić na trzy zasadnicze grupy:
- o prostoliniowym zarysie zębów w przekroju osiowym,
- o wypukłym zarysie zębów,
- o wklęsłym zarysie zębów.

Przy czym uzębienie ślimaka może być określone albo znamionowym przekrojem zębów samego ślimaka, albo znamionowym przekrojem narzędzia użytego do ostatecznej obróbki uzębienia. Ze względów technologicznych dąży się do możliwie łatwych wykonawczo zarysów. Są nimi w pierwszym rzędzie: linia prosta lub łuk koła.